Quilow - zamek

Sabine Horn

Widok od południowego-wschodu

Widok od południa

Historia drobnoszlacheckiej pomorskiej rodziny von Owstin sięga XIV wieku, a ich związki z Quilow - wieku XV. Po średniowiecznej siedzibie z tamtych czasów nie zachowały się jednak żadne ślady. Kolejna rezydencja o charakterze architektury zamkowej powstała około 1575 roku jako reprezentacyjna budowla w stylu renesansowym i w przeciwieństwie do siedzib szlacheckich pochodzących z wcześniejszego okresu, nie pełniła już funkcji obronnych. Ponieważ członkowie rodziny fundatora piastowali wysokie urzędy na dworze książęcym w Wolgast, można uznać, iż właśnie tamtejszy zamek posłużył za wzorzec dla rezydencji w Quilow. Pierwotnie była ona położona na wyspie dodatkowo otoczonej fosą, której fragmenty zachowały się już tylko od strony północno-zachodniej. W wieku XVIII i na początku XIX budowla była wielokrotnie poddawana modernizacji, m.in. zostały dobudowane przypory, a od strony północnej ryglowe skrzydło gospodarcze. Ponadto odnowiono okna, a na piętrze ok. roku 1800 postawiono dwa piece kaflowe.

Charakterystyczną cechą tej dwukondygnacyjnej, pokrytej tynkiem budowli są jej szczyty zwieńczone wolutami i wystawkami dachowymi oraz wieloboczna wieża schodowa. Szczyty zostały podzielone na dwie kondygnacje. Dolna część tworzy jakby trzecią kondygnację budynku, natomiast część położona ponad nią została podzielona półkolumienkami i opaskami gzymsowymi o dużych walorach artystycznych. Podobny układ prezentują oba zachowane szczyty wystawek od południowej strony budowli, które tworzą ramy asymetrycznie położonej wieży. Wybitnie nowatorskie dla tego okresu było zastosowanie więźby dachowej z leżącym koszem, zgodnie z wzorcem architektury górno-saksońskiej, który mógł przedostać się na tereny Pomorza za pośrednictwem budowli książęcych.

Piwnica i parter posiadają płaskie sklepienie krzyżowe typowe dla końca XVI wieku. W pomieszczeniach tych można rozpoznać pierwotne założenie obiektu z charakterystycznym dla okresu powstania kominkiem w przedsionku i kuchnią umiejscowioną w jego północnej części.

Po drugiej wojnie światowej rezydencja przeszła na własność gminy, która urządziła w niej biura oraz mieszkania. W latach 1950-60 podjęto prace renowacyjne, w czasie których niemal na nowo wzniesiono oba szczyty. W latach 90. XX w. utwardzono grunt, a wiązanie dachowe otrzymało stalowe wzmocnienie, w celu powstrzymania zaobserwowanych pęknięć murów. Na oryginalnie zachowanej substancji w szczytach poprzecznych w wyniku zabiegów restauratorskich udało się zabezpieczyć zabytkowe tynki i przemalowania. Ze względu na brak planów dotyczących użytkowania obiektu zrezygnowano z dalszych prac konserwatorskich. Jednak w roku 2005 rezydencję przejęła fundacja "Ländliches Kulturerbe in Mecklenburg-Vorpommern", która planuje jej odrestaurowanie z zachowaniem historycznej substancji.