Ludwigsburg - zamek

Sabine Horn

Widok od północy

Dziedziniec gospodarczy, ok.1930 r.

fragmenty renesansowych polichromii

Książę Ernest Ludwig, który od roku 1569, na mocy zawartej w Jasienicy umowy spadkowej, władał ziemią wołogoską, poślubił w roku 1577 Sophie Hedwig, córkę księcia Juliusa von Braunschweig-Wolfenbüttel. Młoda małżonka w dożywotnie władanie otrzymała między innymi miejscowość Darsim, gdzie zbudowała dwór książęcy i folwark wraz z zabudowaniami. Na czeEć małżonka nadała posiadłości nazwę "Ludwigs-Hoff", a później Ludwigsburg.

Uważa się, że budowa tej reprezentacyjnej, trzykondygnacyjnej rezydencji została zapoczątkowana w latach 1580-90. Założona na planie łacińskiego krzyża ceglana budowla przetrwała do dziś aż po okapy dachów. W wyniku przeprowadzonych badań historyczno-architektonicznych, dotyczących pierwszego etapu budowy, stwierdzono, że najbardziej charakterystycznym elementem wystroju zewnętrznego były gzymsy okalające fasadę. Na głównej budowli wykonano je z cegieł i wmurowanej karpiówki. W trakcie późniejszych przekształceń zostały niestety zlikwidowane. Zachowały się natomiast na wzniesionej po stronie północno-wschodniej przybudówce, która pochodzi z lat 1650-51. Wówczas to właścicielem posiadłości został Burchard Müller von der Lühne, który odbudowywał obiekt ze zniszczeń powstałych w wyniku wojny trzydziestoletniej.

Dobra pozostawały w posiadaniu rodu Müller von der Lühne przez niespełna 100 lat, po czym w roku 1747 zostały zlicytowane. W wyniku kolejnej licytacji w roku 1776 przeszły na własność szwedzkiego podpułkownika Friedricha Ernsta Sebastiana von Klinkowström. Dzięki niemu pod koniec XVIII wieku zaaranżowany został późnobarokowy park z uroczymi budowlami sztafażowymi. Jednak już w roku 1810 Ludwigsburg został ponownie sprzedany, tym razem rodzinie Weißenborn, w której rękach pozostawał do końca drugiej wojny światowej.

Swój obecny kształt zamek Ludwigsburg otrzymał w głównej mierze w wyniku szeroko zakrojonej renowacji w roku 1860. Jeśli nie liczyć likwidacji dużych dwuramiennych schodów zewnętrznych wiodących do parku, utraty całego wyposażenia i strat powstałych w wyniku niedostatecznej dbałości o stan techniczny budynku, można uznać, że budynek zachował się w niemal niezmienionej formie. Na ścianach szczytów od strony północno-wschodniej, południowo-wschodniej i południowo-zachodniej stwierdzono pozostałości bogatego plastycznego wystroju profilowanej fasady. Podobne zdobienia przetrwały do dziś na szczycie północno-wschodniej przybudówki.

Z reprezentujących bardzo wysoki poziom artystyczny przekształceń dokonanych we wnętrzach, m.in. w tzw. "czerwonej komnacie" na pierwszej kondygnacji (nazwa komnaty pochodzi od wcześniejszego adamaszkowego pokrycia ścian), zachowała się cenna sztukateria z groteskami i motywami roślinnymi. Ręcznie malowane przez nowego właściciela tapety z motywami krajobrazów w "błękitnej komnacie" na drugiej kondygnacji możemy oglądać tylko na historycznych fotografiach.

Od roku 1992 zamek ponownie jest własnością rodziny Weißenborn. Obecnie wraz z zabudowaniami gospodarskimi jest użytkowany głównie przez stowarzyszenie "Schloss und Gutshofanlagen Ludwigsburg", które organizuje wystawy, jarmarki, koncerty oraz spotkania literackie. Dalsze plany przewidują stworzenie tu zamkowego centrum kulturalno-artystycznego, ośrodka popularyzującego przede wszystkim okres romantyzmu, który - dzięki działalności Friedricha Ernsta Sebastiana von Klinkowström - pozostawił w Ludwigsburgu wyśmienite świadectwo artystyczne epoki.