Divitz - zamek

Sabine Horn

Widok od północnego-zachodu

Widok od północnego-wschodu

Schody z początku XIX wieku, stan obecny

Położoną nad rzeczką Barthe rezydencję początkowo zamieszkiwały różne rody drobnoszlacheckie, aż w roku 1480 znalazła się w posiadaniu rodu von Krakevitz jako lenno nadane przez księcia pomorskiego Bogusława XI.

W drugiej połowie XV wieku, jako północne skrzydło, została wzniesiona kwadratowa wieża mieszkalna z cegły i pojedynczych kamieni polnych. Z budowli tej przetrwały dwie kondygnacje, w tym parter ze sklepieniem krzyżowym. Prawdopodobnie w połowie XVI wieku powstał, zbudowany na zachowanej późnośredniowiecznej podstawie, reprezentacyjny szczyt północny w stylu renesansowym. Jego formy powtarzają się w XIX-wiecznych elementach historyzujących sąsiedniej wystawki i bramy prowadzącej na dziedziniec gospodarczy.

W roku 1706 majątek Divitz stał się własnością rodu von Lilienstedt, następnie drogą dziedziczenia przeszedł w ręce rodu von Krassow. Rezydencję wielokrotnie modernizowano, na co między innymi wskazują daty "1729" i "1743" umieszczone w tarczach herbowych na portalach. Obecny kształt założenia jest w głównej mierze efektem licznych prac renowacyjnych, którym obiekt bywał poddawany od roku 1785 do połowy XIX wieku, kiedy to powstały wydatne gzymsy główne, opaski z tynku i południowe skrzydło z nową, centralnie postawioną klatką schodową. Reprezentujące wysoką jakość wykonania kręcone schody z połowy XIX wieku powstały najprawdopodobniej w miejsce schodów z wieku XVI.

Bogata, tynkowana budowla o wyprofilowanym szczycie zdobionym tondami i blendami jest świadectwem przejścia od warownej siedziby szlacheckiej do założenia pałacowego. Przyjmuje się, że w okresie transformacji, na południe od najstarszej części budowli, na osi wschód-zachód, zostało wzniesione skrzydło z płasko rzeźbionym, uskokowym szczytem z wolutami. Jego zewnętrzne ściany zostały przyozdobione dużymi blendami zamkniętymi łukiem odcinkowym.

Wystrój wnętrza rezydencji w widoczny sposób odzwierciedla liczne mniejsze i większe modernizacje, jakie miały miejsce w minionych stuleciach. W dużym stopniu zachowały się historyczne parkiety taflowe, sztukateria na sufitach, drzwi wewnętrzne czy wspaniałe zdobienia ścian, jak np. iluzjonistycznie namalowana boazeria.

W latach powojennych rezydencja mieściła przede wszystkim mieszkania. Nie przeprowadzano wówczas koniecznych prac remontowych, skutkiem czego wystąpiły zniszczenia, głównie w pokryciu dachu. Spowodowane tym zawilgocenie stało się przyczyną uszkodzenia wiązania dachowego oraz sufitów niższych kondygnacji. Od kilku lat obecny właściciel posiadłości czyni starania o zachowanie tego znaczącego pod względem historycznym obiektu. Przeprowadzono m.in. remont dachu, zapobiegając w ten sposób dalszemu niszczeniu wnętrz. Jednakże na szeroko zakrojoną renowację tego ważnego zabytku architektonicznego na razie brak środków finansowych.